L bistró

L’àltr giórn sò bucàt^ә nt n bistró.
Da d^ә fòra m^ә parìva n pòst tànt b^әlìŋ
e a ch^әl’óra avrìa magnàt^ә ànca l taulìŋ,
p^әrché s’èr^әn^ә fatt^h guàsi l^ә dó.

Vurìa vincisgràssi, salcìčč^ә e custarèll^ә,
e si č^ә l’avé ànca n bucuncìŋ d’agnèll^ә;
pò da bév^ә n butijóŋ d^ә ch^әl bòŋ,
ch^ә capàč^ә favurìšc^ә la diğ^әstióŋ.

«Eschiùs muà messié, jé suì desolé»,
m^ә fà la camburiéra, sa n mùs^ә straŋ,
«Nó nun č’avéŋ quél ch^ә vó vulé,
al più na bistécca, na fritàta e n filóŋ d^ә paŋ».

Entrecòtt^h e um^әlètt^h, j dìč^әn^ә malà da lóra,
La baghètt^h č’ha n nóm^ә ch^ә màl nun sòna,
e pò io màgn^ә anicò, sò d^ә bócca bòna:
«Va bèŋ, m’avé cunvént^h, pruàŋ và, signóra!»

L’um^әlètt^h e la baghètt^h pudévi sbàtt^әl^ә ntl mur^ә,
l’entrecòtt^h era artiràta, s^әgh^әnìta, n v^әléŋ:
mànc^h l cump^әnsàt è aculmò dur^ә!
Chi è ch^ә l’ha dìtt^h ch’in Francia s^ә màgna bèŋ?